گل

گلی از شاخه اگر می چینیم

برگ برگش نکنیم

و به بادش ندهیم

لا اقل لای کتاب دلمان بگذاریم

هی بخوانیم و ببوسیم و معطر بشویم

شایداز باغچه کوچک اندیشه مان گل روید

سهراب سپهری

خار و گل

غنچه از خواب پرید و گلی تازه به دنیا آمد.

خار خندید و به گل گفت : سلام و جوابی نشنید

خار رنجید ولی هیچ نگفت...

ساعتی چند گذشت گل چه زیبا شده بود،

دست بی رحمی آمد نزدیک،

گل سراسیمه ز وحشت افسرد...

لیک آن خار در آن دست خزید

و گل از مرگ رهید ...

صبح فردا که رسید

خار با شبنمی از خواب پرید

گل صمیمانه به او گفت : سلام

پناهم می دهی؟

پناهم می دهی امشب ؟

میان آب و گل رقصان ،

میان خار و گل خندان در آن آغوش نورانی ،

پناهم می دهی امشب ؟

دل و دین در کف یغما و من تنها در این هنگام روحانی ،

 پناهم می دهی امشب ؟

خیلی دورترها

گاهی دیوانگیم گُل می کند ،

می خواهم  بروم  دور

خیلی دور ...

یک جایی که خودم را فراموش کنم .

فراموش شوم ،

گم شوم ،

نابود شوم .

می خواهم از خود بگریزم ،

بروم خیلی دور .