مست مست

حالش خراب بود، سرش گیج و مست مست

آمد  دوباره  روی  همان  بالـکن  نشست

یک دور به تمــام خیــابــان نگــاه کرد

به جفت های مسخره ی دست توی دست

لبخند زد بــه هر که دلش  را  فروختــه

لبخند زد به هرکه شبیه خودش شکست

آغـوش  بــاز  کــرد  و  تنش  را  بــه  بــاد  داد

حس کرد مثل سایه اش امشب سبک شده ست

راضــی نشد پرنده ی کوچک...وبالـــکن

دیگر برای بال و پرش پست پست پست

بارید تا دمـادم صبـــح و کسـی ندید

بد مستی قشنگ جوانی غزل پرست

صبـــح  آسمــان  برای  پریدن  زلال بـــود

آماده شد دل از همه ی بیت ها گسست...

اشکی چکیدو...آه چقدر آشناست این-

دستی که پلک های مرا عاشقانه بست

فروغ تنگاب جهرمی