خلوت

صفایی بود دیشب با خیالت خلوت ما را

 ولی من باز پنهانی

 ترا هم آرزو کردم

شهریار

دیشب

دیشــب به یاد تــو تنــــها گریـستــــم                  مستــانه گریـــه کردم و دریـــا گریستم

طوفان غم چو داد گلستان دل به بــاد                 بر حــــــــال زار پـــرپــــر گلــــها گریستم

من بـودم و خیـال تـــو در نیمـه شــــب                بر بخت خویش و این دل شیدا گریستم

بیخود شـدم ز گریه و رفتم به اشتیاق                ســودای دل نمــــودم و آنجـــــا گریستم  

در جســتــجوی او مــن آواره ابـــــــروار                بر کـوه و دشت و دامن و صحـرا گریستم 

هر چـند نکته سنـج سخن آورم ولیــک                 شــب در خیال لعـــــل شکر خا گریستم