دلواپسی

تــَمآم هوآ رآ بو مـے کشم

چشم مـےدوزم

زل مـے زنم…

انگشتم رآ بر لبآن زمیـن مے گذآرم:

” هــــیس…

مـے خوآهم رد نفس هآیش بـہ گوش برسد...”

امآ…

گوشم درد مـےگیرد از ایـن همـہ بـے صدآیـے

دل تنگـے هآیم را مچالـہ مـے کنم و

پرت مـے کنم سمت آسمآن

دلوآپس تو مـے شوم کـہ کجآے قصـہ مآن سکوت کرده ایـے

کـہ تو رآ نمـے شنوم