شعر

گل می کند به باغ نگاهت جوانیم

وقتی به روی دامن خـود می نشانیم

داغ جنون قطره ی اشکم به چشم تو

هر چند از دو چـشم خودت می چکانیم

من عابر شکسته دل خـلوت توام

تا بیکران چشم خودت می کشانیم

یک مشـت بغض یخ زده تفسیر می کند

انـدوه و درد غربـت بی همزبانیم

وقتی پرید رنگ تو از پشت قصه ها

تصـویر شد نهایت رنگین کمانیم

تو، آن گلی که می شکفی در خیال من

پُر می شود زعطر خوشت زندگانیم

در کهکشان چشم تو گم می شود دلم

سرگـشتـه در نهایتی از بی نشانیم

زیباترین ردیف غزلهای من توئی

ای یار سرو قامت ابرو کمانیم

حالا بیا و غربت ما را مرور کن

ای یادگار وسعت سبز جوانیم