------------->انّاالیه الرّاجعون<---------------

------------->انّاالیه الرّاجعون<---------------

من خود ز خود بیگانه ام ، من خود ندانم کیستم

هستِ من از هستی او ، گر او نباشد نیستم

هر سو به هر جا رو کنم ، رویش هویدا می شود

در آینه چون رو کنم ، معشوق پیدا می شود

او جوهر و او دایره ، او کلّ و من در کنگره

شرحش به عقلم می رسد ، عقلم به شرحش در گِرِِِه

هرگز خماری نا کشد ، هر کس ز جامش مست شد

نابود بودم ، بودِ من ، از جوهر او هست شد

در های و هوی میکده ، نام تو را هو می کشم

با اشک ، با مژگانِ خود ، راه تو جارو می کشم

بی دانه در دام تو شد ، این مهربان آهوی من

در گودِ تو بر خاک شد ، این ناتوان زانوی من

در من دگر مرده ست من ، مرده ست در من میم و نون

گر مرگ راهِ وصل ماست ، اِنّااِلیه الرّاجعون