دلواپسی

تــَمآم هوآ رآ بو مـے کشم

چشم مـےدوزم

زل مـے زنم…

انگشتم رآ بر لبآن زمیـن مے گذآرم:

” هــــیس…

مـے خوآهم رد نفس هآیش بـہ گوش برسد...”

امآ…

گوشم درد مـےگیرد از ایـن همـہ بـے صدآیـے

دل تنگـے هآیم را مچالـہ مـے کنم و

پرت مـے کنم سمت آسمآن

دلوآپس تو مـے شوم کـہ کجآے قصـہ مآن سکوت کرده ایـے

کـہ تو رآ نمـے شنوم

نقاشی

مدتهاست چهره ات را

عاشقانه در ذهنم نقاشی میکنم

کارم را خوب بلدم

هیـــــــــــــس

بین خودمان باشد

بدجور سر کشیدن چشمانت گیر کرده ام . . .

هیس

سکوت میکنم آنقدر که فراموش کنم حرف زدن را . . .

دیگر کار من از فریاد و حرف گذشته است

اکنون گوشه ای ساکت مینشینم و دیگران را با نگاه خسته ام دنبال میکنم